الحاد فلسفی یکی از مباحث چالش‌برانگیز و جذاب در فلسفه معاصر است که در سال‌های اخیر توجه بسیاری از پژوهشگران و فیلسوفان را به خود جلب کرده است. این مبحث در ارتباط تنگاتنگی با مسائلی همچون وجود خدا، ماهیت هستی، اخلاق و تعارض بین علم و دین قرار دارد و درک آن برای تحلیل عمیق‌تر فلسفه معاصر ضروری به نظر می‌رسد. با تحولات فرهنگی و اجتماعی عصر حاضر، به‌ویژه در زمینه‌های علم و فناوری، سوالات فلسفی و مذهبی در مورد پایه‌های اعتقادات دینی و نقش آن‌ها در دنیای مدرن بیشتر شده است. بررسی الحاد فلسفی می‌تواند ابزاری اثربخش برای پاسخ به این سوالات باشد و ما را در درک بهتر تعارضات میان علم و دین یاری دهد. به‌علاوه، برخلاف باورهایی که الحاد را به معنای نفی اخلاق تلقی می‌کنند، این حوزه می‌تواند به بحث‌های جدی درباره منبع و ماهیت اخلاق و چگونگی شکل‌گیری اصول اخلاقی بازخورد بدهد. سرگذشت الحاد در تاریخ فلسفه، نقد دین و مباحث مربوط به الحاد از ارسطو و افلاطون آغاز شده و به فیلسوفانی چون دیوید هیوم و نیچه رسیده است؛ این روند در عصر روشنگری به اوج خود رسید و با دیدگاه‌هایی چون لودویگ فویرباخ، کارل مارکس و برتراند راسل، به‌طور جدی‌تر مورد بررسی قرار گرفت. این فیلسوفان تلاش‌های فکری زیادی را در زمینه نقد ادیان و بررسی سندیت و اصول مذهبی به کار گرفتند. در عصر معاصر جریان الحاد جدید با تلاشهای افرادی همانند داو کینز، هیچنز، دنیل دنت، سم هریس، آنتونی فلو شدت بیشتری پیدا کرد. هدف این پروپوزال تدوین یک طرح جامع برای پژوهش در حوزه الحاد فلسفی، ایجاد منابع معتبر و تربیت نیروی انسانی در این زمینه است.